Συνδικάτο Εργαζομένων στους ΟΤΑ Ν. Αχαΐας «Η ΕΝΟΤΗΤΑ»

 ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ Η KINHTΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΟΤΑ

Με αγωνιστικό τρόπο «πενθήμερη απεργία» έκλεισε η ΠΟΕ ΟΤΑ τον γύρο των κινητοποιήσεων ενάντια στις απολύσεις στους ΟΤΑ, τις πρώτες στο δημόσιο. Η ανακοίνωση της ΠΟΕ ΟΤΑ μετά την αναστολή δεν έκανε βέβαια λόγο για νίκη, επεσήμανε όμως ότι μόνος ο κλάδος έδωσε μια σκληρή μάχη που θα συνεχιστεί.

Η κινητοποίηση έκλεισε χωρίς η κυβέρνηση να αναδιπλωθεί στην απόφασή της να οδηγηθούν στην απόλυση μέσω διαθεσιμότητας οι πρώτες χιλιάδες εργαζομένων, εκπέμποντας αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία.

Η κατάσταση μετά το μπλοκάρισμα στις λίστες των απολυμένων τις οποίες αρκετά γραφεία προσωπικού δεν απέστειλαν, μετά και τα εντέλλεσθε των δημάρχων, μετά τις πρώτες αποφάσεις δικαστηρίων (για προσωρινή παραμονή στις θέσεις εργασίας), που σταμάτησαν την διαδικασία της διαθεσιμότητας μοιάζει με το… «μετέωρο βήμα του πελαργού», ή με «αναστολή εκτέλεσης».

Μετά τα παραπάνω οι εργαζόμενοι στον κλάδο αναρωτιούνται. Πρόκειται για νίκη, ισοπαλία, τι τέλος πάντων;

Όλοι βλέπουν ότι οι κινητοποιήσεις δυσκόλεψαν την κυβέρνηση, που όμως δεν σταματά και συνεχίζει τα δολοφονικά της σχέδια για την ζωή και το μέλλον των εργαζομένων.

Και αναρωτιούνται. Μπορούσε να νικήσει ο αγώνας και να υποχρεώσει την κυβέρνηση σε αναδίπλωση και υποχώρηση;

Το σίγουρο είναι ότι το σημερινό κίνημα στους ΟΤΑ και στο Δημόσιο γενικότερα, δεν αρκούσε για να ανακόψει την άγρια επίθεση. Ήταν πίσω από τις ανάγκες.

Όμως τι κίνημα χρειαζόταν; Τι αγώνας με τι περιεχόμενο και μορφές, τι χαρακτηριστικά για να βάλει ο κλάδος φρένο σε αυτή την καταστροφική πολιτική ;

Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα.

Απέναντι σε αυτό το ερώτημα οι ταξικές δυνάμεις του κλάδου που χρόνια έκρουαν τον κώδωνα κινδύνου για τις θύελλες που έρχονταν, που προέβλεψαν και προειδοποιούσαν για τον εφιάλτη με τα προαποφασισμένα μέτρα Αρμαγεδώνα, που τα επιτάχυνε η κρίση του καπιταλισμού είναι οι μόνες σήμερα που δίνουν καθαρή απάντηση στο αν μπορούν και με ποιους όρους να νικήσουν οι αγώνες.

Η εργατική τάξη είπαν έχει την δύναμη να τα αλλάξει όλα, να ανακόψει την επίθεση και να περάσει στην αντεπίθεση. Χρειάζεται όμως άλλο κίνημα, με άλλα χαρακτηριστικά , άλλο περιεχόμενο αγώνων, καλή οργάνωση και σωστές συμμαχίες.

Και εξηγούν.

Απέναντι μας δεν έχουμε μόνο μία κυβέρνηση που παίρνει μέτρα, με μορφή οδοστρωτήρα, ανεξαρτήτως κόστους για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών . Απέναντι μας έχουμε το καπιταλιστικό σύστημα που είναι σε κρίση οικονομική, κρίση κερδών που για να σωθεί και να επανεκκινηθεί χρειάζεται τα καταστροφικά μέτρα για τους εργαζόμενους όπως το..οξυγόνο.

Ο προσανατολισμός, οι μορφές και το περιεχόμενο των εργατικών αγώνων πρέπει να μπορούν να

«τρομοκρατούμε τον τρομοκράτη». Να αποκαλύπτουμε τα συμφέροντα και τις αιτίες της καταστροφικής πολιτικής. Με το πλαίσιο πάλης μας δείχνουμε τον ταξικό εχθρό, τα μονοπώλια μεγαλοεπιχειρηματίες τραπεζίτες το σύστημα τον καπιταλισμό. Τους ξεσκεπάζουμε, απαντάμε στα επιχειρήματα που προσπαθούν να πείσουν ότι όλα γίνονται για το «χρέος» και ότι τα μέτρα είναι για το καλό μας, αφού θα μπούμε στις λεωφόρους της ανάπτυξης με τους εργαζόμενους παραδομένους εξαθλιωμένους.

 Προετοιμάζουμε τους εργαζόμενους για μια σκληρή μάχη με τον πραγματικό εχθρό, που κυβερνήσεις και κόμματα του καπιταλιστικού συστήματος υπηρετούν ξεκαθαρίζοντας ότι θα αντιμετωπίσουμε την αλαζονεία που την ενίσχυσε το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα αφού κρίνουν ότι μπορούν να κατευθύνουν ακόμα και την δυσαρέσκεια σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.

Ξεγυμνώνουμε το πολιτικό σύστημα της εναλλαγής κομμάτων στην εξουσία που κινούνται στους ίδιους βασικούς άξονες, αναγνωρίζουν το χρέος, πίνουν νερό στα άγια των αγίων, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα, θεωρούν την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης μονόδρομο που εξαπατούν το λαό με ψεύτικες δήθεν διαφορετικές συνταγές διαχείρισης για να αποκοιμίζουν, αποπροσανατολίζουν και να μεταθέσουν την ευθύνη της λύσης του προβλήματος στην εναλλαγή κυβερνήσεων και κομμάτων στην εξουσία και όχι στο κίνημα και τους αγώνες του.  Τη λύση στο πρόβλημα θα την δώσουν οι εργαζόμενοι με τον αγώνα τους και όχι η εναλλαγή των διαχειριστών του συστήματος.

       Με αυτή την έννοια ο αγώνας κατά των απολύσεων ήταν και είναι σκληρή ταξική αναμέτρηση.

Οι αγώνες για να γίνουν αποτελεσματικοί σε τέτοιες συνθήκες πρέπει η μορφή να αντιστοιχηθεί στην οξύτητα της επίθεσης. Να χαρακτηρίζεται από μαζικότητα, σωστή οργάνωση συμμαχίες συντονισμό, με πρωταγωνιστή τον εργαζόμενο, με συμμετοχή του στις αποφάσεις και στην δράση. Οι γενικές συνελεύσεις και οι απεργιακές επιτροπές να είναι τα εργαστήρια του αγώνα. Χρειάζεται αγώνας με αντοχή στις δυσκολίες, αίσθημα αυτοθυσίας στο πνεύμα των χαλυβουργών,  στον αντίποδα της λογικής που επεκράτησε στην ΠΟΕ ΟΤΑ «κινητοποιούμαστε επί πληρωμή» . Τέτοιοι αγώνες δεν κερδίζουν. Βάζουν κάποια εμπόδια αλλά δεν κερδίζουν.

ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΠΟΕ ΟΤΑ

Η ΠΟΕ ΟΤΑ κατάγγειλε την τρικομματική κυβέρνηση και τα μνημόνια, αφήνοντας στο απυρόβλητο το καπιταλιστικό σύστημα. Κατά την λογική της όλα γίνονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα εργολάβων ή μεγαλοεπιχειρηματιών (έδειχνε το δένδρο, έχανε το δάσος), ενώ τσιμουδιά δεν έβγαζε για την κρίση του καπιταλισμού, το ρόλο της ΕΕ που στήθηκε και λειτουργεί για να υπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Κουβέντα δεν έλεγε για το χρέος και τα μέτρα εξυπηρέτησής του.

Με δύο λόγια η ΠΟΕ ΟΤΑ αθώωνε τον υπεύθυνο, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τον καπιταλισμό, την ΕΕ. Και το κάνει συνειδητά γιατί τα ίδια ΄΄άγια΄΄ προσκυνά, την επιχειρηματικότητα και την κερδοφορία, σε μια άλλη βέβαια διαχείριση, καλλίτερη, όμως πάντα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, που σημαίνει ότι παίζει στο παιχνίδι της εναλλαγής κομμάτων και είναι επομένως ακίνδυνη για το σύστημα.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και η συνάντηση με τον Τσίπρα στην διάρκεια της κινητοποίησης,

Οι μορφές που χρησιμοποίησε φυσικά ήταν ανάλογες με τους στόχους της. Καταλήψεις και ακτιβισμοί ήταν η κύρια μορφή που επέλεξε, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις για εύκολες νίκες.

Οι καταλήψεις σαν μορφή δράσης είναι εύκολος τρόπος αντίδρασης, λειτουργούν σαν παρεμπόδιση, δεν απαιτούν μαζικότητα, αποφασιστικότητα, πνεύμα αυτοθυσίας, συμμαχίες. Αρκούν «μερικοί συνδικαλιστές», να καταλάβουν με «ηρωισμό» τα γραφεία προσωπικού ενώ οι εργαζόμενοι θεατές κάνουν αγώνα επί πληρωμή.

Κάνανε και μερικές συνελεύσεις για να εξαπολύσουν πύρινους λόγους κατά της τρικομματικής κυβέρνησης, των μνημονίων και της κατοχής.

Τον αγώνα αυτό με αυτό-ικανοποίηση τον χαρακτήρισαν οι ίδιοι σαν σημαντικό τον συμπλήρωσαν και με ακτιβισμούς έριξαν μερικές σπρωξιές στην βουλή, προπηλακισμούς κατά εκπροσώπων της επιτροπείας (Φούχτελ) γιατί θεωρούν ότι είμαστε υπό κατοχή Γερμανών, αποσπούσαν και ακροαματικότητα και με τέτοια έλεγαν ότι θα νικήσουν. Η κινητοποίηση αντικειμενικά λειτουργούσε σαν φθορά της κυβέρνησης και όχι ανατροπή της πολιτικής της.

Δεν ήταν εξάλλου στις προθέσεις της η ανατροπή αυτής της καταστροφικής πολιτικής  δεν μπορούσε να υπάρξει με τέτοιο αγώνα. Η ανατροπή χρειάζεται άλλο κίνημα με μάζες αυτοθυσία, διάρκεια, συμμαχίες.

Τέτοιες κινητοποιήσεις είναι συνταγές ήττας.

Τους δημάρχους που πρώτοι προωθούν τις στρατηγικές επιλογές του συστήματος (Καλλικράτης, ιδιωτικοποιήσεις, οργανισμούς με κατάργηση οργανικών θέσεων, ανταποδοτικότητα κλπ ) τους ανέδειξαν σε στρατηγικούς συμμάχους. Αφού είχε τέτοιους συμμάχους τι να τους κάνει τους άλλους η ΠΟΕ ΟΤΑ !!! Τι να κάνει τα ταξικά σωματεία, το ταξικό κίνημα, το συντονισμό με άλλους κλάδους, με μαζικούς φορείς και λαϊκά στρώματα, που πλήττονται από αυτή την πολιτική.

Το μεγάλο όπλο της απεργίας, το βαρύ πυροβολικό του αγώνα έμεινε παρκαρισμένο στο γκαράζ, θυσιάστηκε για τις νέες μορφές πάλης. Όταν το έριξαν στο τέλος, το έκαναν με τρόπο εκφυλιστικό (καταλήξαμε μέχρι και η ΔΑΚΕ να ψηφίζει και να πλειοδοτεί για τέτοιες απεργίες), είχε παταγώδη αποτυχία, αφού υπονομεύτηκε από τους ίδιους (είναι χαρακτηριστικό η τελευταία 48ωρη απεργία που αποφάσισε η ΕΕ αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της ομοσπονδίας 12 ώρες μετά την έναρξή της). Χρησιμοποίησαν την απεργία προσχηματικά απλώς για να κλείσουν την κινητοποίηση.

Αγωνιστικό κλείσιμο δηλαδή ρίχνοντας την ευθύνη στους εργαζομένους «που δεν θέλουν να απεργούν και να χάνουν μεροκάματα».

Έτσι έκλεισε ο αγώνας με την ΠΟΕ ευχαριστημένη που αυτοαναγορεύτηκε σε μεγάλο αγωνιστή.

Ευχαριστημένη και η κυβέρνηση που περνά την ποιο ανάλγητη πολιτική «σχεδόν αλώβητη».

Ευχαριστημένοι και οι δήμαρχοι που δήθεν στάθηκαν στον πλευρό των δοκιμαζόμενων «συνεργατών τους» και τώρα θα μπορούν να προχωρήσουν στην προσαρμογή της τοπικής διοίκησης στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου, σε ιδιωτικοποιήσεις  κλπ.

Και φυσικά τα μεγάλα συμφέροντα ενθουσιασμένα αφού προσδοκούν μεγάλα κέρδη από την εφαρμοζόμενη πολιτική.

Σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει το μετέωρο βήμα του πελαργού. Όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα στην κατεύθυνση της καταστροφής της αξίας της εργατικής δύναμης και μάλιστα με τρόπο που το σύστημα βγαίνει αλώβητο αφού βρέθηκε τρόπος να διαχειρίζονται και την δυσαρέσκεια με τρόπο μαλακό για το σύστημα, με την βοήθεια και της ΠΟΕ ΟΤΑ .

ΚΡΙΣΙΜΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Σε τέτοιες συνθήκες ο ρόλος των ταξικών δυνάμεων ήταν κρίσιμος.

Από την πρώτη στιγμή της εξαγγελίας απολύσεων μπήκαν στον αγώνα χωρίς αυταπάτες για τις δυσκολίες. Οι πρώτες απολύσεις θα άνοιγαν την πόρτα και στις επόμενες, που θα άλλαζαν πλήρως την μορφή της τοπικής διοίκησης όπως την γνωρίσαμε με τις ιδιωτικοποιήσεις, την επιχειρηματικότητα, την ανταποδοτικότητα.

Αποκάλυψαν τον πραγματικό εχθρό.

Έδειξαν τα αδύνατα σημεία του κλάδου.

Την διαίρεση του συνδικαλιστικού κινήματος σε δύο ομοσπονδίες που δεν κατάφεραν ή δεν ήθελαν να συντονιστούν σ’ αυτή τη σημαντική αναμέτρηση

Την έλλειψη ενότητας στην βάση των εργαζομένων, που θα έδινε δύναμη στον αγώνα, με τους δεκάδες χιλιάδες εκτάκτους του κλάδου έξω από τα σωματεία, αφού η διοίκηση της ομοσπονδίας τους θεωρεί ξένο σώμα. Αφού δεν δίστασε να διαγράψει από το συνέδριο 19 σωματεία που άνοιξαν τα καταστατικά τους και αντιμετώπισαν τους συμβασιούχους σαν συναδέλφους. Που ήθελαν τον κλάδο ενωμένο.

Η απουσία τέλος από τα όργανα της ΠΟΕ ΟΤΑ της δεύτερης δύναμης της ομοσπονδίας, των δυνάμεων του ΠΑΜΕ που έδωσε την μάχη της ενότητας του κλάδου ήταν σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη της αναμέτρησης.

Οι ταξικές δυνάμεις παρά την διαφωνία τους σε μορφές και περιεχόμενο, επεδίωξαν οι γενικές συνελεύσεις να γίνουν τα κέντρα οργάνωσης και διαφώτισης, με απεργιακές επιτροπές, συμμαχίες με άλλους κλάδους, ταξικά σωματεία και ομοσπονδίες.

Έδειξαν τις δυσκολίες, τον πραγματικό εχθρό με πλαίσιο επιθετικό και πρότειναν αποφάσεις που μπορούσαν να τρομοκρατήσουν τον τρομοκράτη και μορφές που μπορούσαν να παραλύσουν την λειτουργία των Δήμων για να ασκείται ουσιαστική πίεση. Μέσα από σκληρές μάχες με τις άλλες δυνάμεις που πρόβαλαν λυσσαλέα αντίσταση κρύβοντας τον πραγματικό εχθρό, άνοιγαν θέματα και πετύχαιναν αποφάσεις (πχ σωματεία δήμου Πατρέων) για το χρέος με αίτημα την διαγραφή του, το ρόλο της ΕΕ με αποδέσμευση, για την κρίση του καπιταλισμού την ανάγκη τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων.

Προετοίμαζαν και προειδοποιούσαν ότι η σημερινή μάχη δεν θα είναι εύκολη από αυτές που έδινε ο κλάδος στο παρελθόν που υποχρέωνε τις κυβερνήσεις να ρίχνουν κάποια ψίχουλα και παρουσίαζαν κάποιες δυνάμεις στην ΠΟΕ ΟΤΑ σαν μεγάλες νίκες. Επεσήμαναν ότι ο σημερινός αντίπαλος είναι μια κυβέρνηση που υλοποιεί ένα πρόγραμμα σωτηρίας του συστήματος, που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και επομένως θα ήταν αδιάλλακτη.

Για να καμφθεί μια τέτοια κυβέρνηση θα έπρεπε ο αγώνας να είναι καθολικός (όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από μορφή απασχόλησης ενωμένοι), καλή οργάνωση και πρωταγωνιστή τον ίδιο τον εργαζόμενο, που με αυτοθυσία στο πνεύμα των χαλυβουργών χρησιμοποιώντας το βαρύ πυροβολικό του αγώνα, την απεργία παραλύοντας τα πάντα, με περιφρούρηση για να μην εκφυλιστεί, κόντρα και στον κοινωνικό αυτοματισμό.

Τέτοιοι αγώνες χρειάζονται σήμερα με τέτοιους αγώνες μπορείς να αναχαιτίσεις και στην πορεία στοχεύοντας την ίδια την εξουσία να ανατρέψεις αυτές τις πολιτικές.

Οι εξελίξεις δικαίωσαν τις ταξικές δυνάμεις παρά την προσπάθεια τον ηρωισμό συναδέλφων σε πολλούς δήμους της χώρας όπως Λάρισα, Βόλο, ορισμένοι στην Αττική που μάτωσαν αρνούμενοι κινητοποιήσεις επί πληρωμή, που έκαναν προσπάθειες για καθολική συμμετοχή και συντονισμό. Η πλειοψηφία των συλλόγων κινήθηκε με τις κατευθύνσεις της ΠΟΕ ΟΤΑ και χάθηκε η μάχη.

Χάθηκε μια μάχη κρίσιμη, όχι όμως ο πόλεμος

Οι εργαζόμενοι είναι σήμερα οι μεγάλοι χαμένοι όμως γνωρίζουν καλά που πηγαίνει η κατάσταση (σε εργασιακούς όρους γαλέρας, μισθούς Βουλγαρίας) και σίγουρα καμιά διάθεση δεν έχουν να αυτοκτονήσουν.

Μέσα από την εμπειρία τους, και από την καθοριστική για το μέλλον των αγώνων δράση του ταξικού ρεύματος θα καταλάβουν ποιο δρόμο πρέπει να πάρουν.

Οι εξελίξεις στην οικονομία και την πολιτική δείχνουν ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα, τα χειρότερα έρχονται Οι αναγκαιότητες στην καπιταλιστική αναπαραγωγή ωθούν σε νέα ποιο σκληρά μέτρα. Οι αναμετρήσεις που αναγκαστικά θα γίνουν, θα είναι σκληρές, ταξικές .

Οι δυνάμεις του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού στην αγωνιστική του έκφραση (αγωνιστικός ρεφορμισμός) που πάλευαν για κάποια ψίχουλα έδειξε την απόλυτη αδυναμία του να ανακόψει την επίθεση. Έδειξε τα όρια του. Απέδειξε πως ούτε θέλουν, αλλά ούτε μπορούν να οργανώσουν τους αγώνες που έχει ανάγκη η εργατική τάξη σήμερα για να φρενάρουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Είναι σε απόλυτη αδυναμία να οργανώσει την αντεπίθεση.

Τους ταξικούς αγώνες μόνο το ΠΑΜΕ θα μπορεί να οργανώσει γιατί έχει την κατεύθυνση, την γνώση, την εμπειρία, την ωριμότητα να τους διεξάγει.

Οι εργαζόμενοι πρέπει πλέον να αποφασίσουν:

Ή με την γραμμή της ήττας του κυβερνητικού, εργοδοτικού συνδικαλισμού που σημαίνει ότι οδηγούνται στην καταστροφή, ή με την γραμμή του ΠΑΜΕ για την αντεπίθεση.

Από τους ταξικούς αγώνες θα κριθεί η κατεύθυνση των εξελίξεων. Η κρίση του καπιταλισμού, η βαρβαρότητα των μέτρων βοηθά να καταρρέουν αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν σε τμήμα των εργαζομένων ότι με ατομικούς τρόπους επίλυσης θα σωθούν.

Η τάξη θα δει στην πράξη ότι πρέπει να ξαναγυρίσει στις αξίες που είχε βάλει στο ράφι, της συλλογικότητας, της ομορφιάς του αγώνα της αυτοθυσίας, της αλληλεγγύης.

Στον κλάδο των ΟΤΑ που έχει δύναμη και εμπειρία μπορεί να δημιουργηθούν όροι η αντιλαϊκή πολιτική να έχει ήττα. Απαραίτητο βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση η ανασύνταξη του κινήματος και νέο συνέδριο στην ΠΟΕ ΟΤΑ

Να εκπροσωπηθούν όλοι οι εργαζόμενοι . Ο κλάδος να ενωθεί. Να αλλάξουν οι συσχετισμοί , να είναι έτοιμος ο κλάδος για τον νέο γύρο αγώνων.

Αυτό είναι το άμεσο καθήκον σήμερα.

Γιατί μπορεί να χάθηκε μια μάχη αλλά ο πόλεμος είναι ανοιχτός μπροστά μας και οι εργαζόμενοι θα βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα.

Με την γραμμή του ΠΑΜΕ που σταθερά δείχνει ότι στους ταξικούς αγώνες είναι η λύση, θα ανασυνταχθεί το κίνημα, θα οργανωθεί η αντεπίθεση και οι μελλοντικοί νικηφόροι αγώνες.

                                                                                                                                          Σκιαδάς Τάκης

Πρόεδρος κλαδικού συνδικάτου ΟΤΑ ν ΑΧΑΙΑΣ

Μέλος πανελλαδικής γραμματείας στους ΟΤΑ του ΠΑΜΕ

Γενάρης  2013